رابینسون از سال 1939 تا 1972 به عنوان کارشناس در بخشهای مختلف موزه ویکتوریا و آلبرت (وی.اند.ای) در لندن کار می‌کرد و از 1966تا 1972 و زمان بازنشستگی‌اش رییس بخش هنرهای فلزی این موزه بود.

وی پس از بازنشستگی برای مدتی به کشور امارات رفت و بخش هنرهای خاور دور موزه ملی آن کشور را راه‌اندازی کرد.

علاوه بر آن، رابینسون از سال 1970 تا 1973 رییس انجمن سلطنتی آسیایی در لندن بود که یکی از قدیمی‌ترین موسسات شرق شناسی بریتانیا است.

مهمترین دستاورد زندگی هنری و آکادمیک رابینسون، تهیه و انتشار چندین کاتالوگ تفصیلی نقاشیهای مینیاتور ایرانی در مجموعه‌های مختلف غربی از قبیل کتابخانه بادلین دانشگاه آکسفورد، مجموعه چستر بیتی در ایرلند، کتابخانه دیوان هند (ایندیا آفیس) در کتابخانه ملی بریتانیا، انجمن سلطنتی آسیایی، و کتابخانه جان ریلندز در دانشگاه منچستر بود.

علاوه بر آن در سال 2002 رابینسون ویرایش جدیدی از ترجمه شاهنامه فردوسی به‌انگلیسی را به‌همراه مینیاتورهای موجود درباره آن درمجموعه‌های بریتانیایی منتشر ساخت.

رابینسون در سال 1967 توانست بزرگترین نمایشگاه مینیاتورهای ایرانی از مجموعه‌های مختلف موجود در بریتانیا را در موزه ویکتوریا و آلبرت برگزار کند که از سوی کارشناسان از نظر کمیت و ارزش هنری در نوع خود در جهان بی‌نظیر ارزیابی شد.

وی علاوه بر مینیاتورهای ایرانی، در زمینه صنایع فلزی نظامی و اسلحه کهن و نقاشیهای مربوط به آن در خاور نزدیک و دور و به خصوص ایران و ژاپن تبحر داشت.

رابینسون در این زمینه در سال 1982 کتاب "کونیوشی: پرینتهای جنگی" را نوشت که موفق به دریافت جایزه یادبود اوچی یاما در ژاپن شد.

وی در جایی گفته است که عشقش به مینیاتورهای ایرانی از دیدن یک صفحه از مینیاتور لیلی و مجنون در دوران کودکی آغاز شد و این عشق موجب نگارش چندین اثر در سالهای بعدی زندگی او شد.

این علاقه به‌حدی بود که وی پس از پایان تحصیلاتش در کالج بیلیول دانشگاه آکسفورد، مقامهای این دانشگاه راضی کرد تا یک سال دیگر به حضورش در این دانشگاه ادامه داده تا نظریه دیگری را در مورد مینیاتورهای ایرانی کتابخانه بادلین بنویسد.